Η Πουριά

Στο χωριό μου που το λένε Περιβόλια, ζούσε ένας άνθρωπος που λεγόταν Πουρής. Αυτός είχε πολλά μελίσσια.
Τότε υπήρχαν δυο κριάρια, που ήταν στοιχειά. Το ένα ήταν από τα Περιβόλια και το άλλο απ' τα Κουτσογιανναίικα.
Αυτά τα δύο στοιχεία θα πάλευαν μεταξύ τους, για το νερό που υπάρχει στο χωριό μας. Και αν νικούσε το κριάρι από τα Περιβόλια τότε θα κέρδιζαν οι Περιβολιώτες το νερό, αν νικούσε το κριάρι από τα Κουτσογιανναίικα θα κέρδιζαν εκείνα το νερό.
Το κριάρι από τα Περιβόλια ήταν άσπρο, ενώ από τα Κουτσογιανναίικα λαγκουνό (με μπαλώματα στη ράχη).
Ένας άνθρωπος που το ήξερε αυτό πήγε μια μέρα στον Πουρή και του είπε:
- Χάν' ωρέ το νερό.
- Γιατί; ρώτησε ο Πουρής.
- Γιατί θα χτυπηθούνε τα δυο στοιχειά για το νερό. Αν νικήσει το κριάρι το δικό μας, κερδίζουμε το νερό, αν νικήσει το άλλο το χάνουμε. Γι' αυτό θα πας εσύ αύριο το βράδυ στην παλαίστρα και θα σκοτώσεις το λαγκουνό κριάρι. Πρόσεχε, ότι και αν ακούσεις δεν θα μιλήσεις.
Το άλλο βράδυ πήγε ο Πουρής ρε το τουφέκι του και περίμενε. Ξαφνικά είδα τα δυο στοιχειά ο Πουρής να έρχονται από πάνω πολεμώντας, ώσπου έφτασαν εκεί που ήταν αυτός.
Τότε ο Πουρής σήκωσε το τουφέκι του και σκότωσε το ξένο κριάρι. Το άλλο κριάρι τότε φώναξε:
- Κτύπα ακόμα, ωρέ.
Ο Πουρής δεν μίλησε, γιατί, αν μιλούσε, το ξένο στοιχειό δεν θα πέθαινε.
Το άσπρο κριάρι, εξαφανίστηκε και αμέσως ήρθε πάλι το νερό στα Περιβόλια.
Έτσι εκεί που έγινε η μονομαχία και σκότωσε ο Πουρής το κριάρι πήρε το όνομα Πουριά.
Το νερό υπάρχει και σήμερα στο χωριό μας και βγαίνει μέσα σε μια πηγή.